Калі Заратустру споўнілася трыццаць гадоў, пакінуў ён радзіму і роднае возера і падаўся ў горы. Там ён шчасціўся з духу свайго і адлюдненасці і не стамляўся ад гэтага цэлых дзесяць гадоў. Але нарэшце перамянілася ягонае сэрца, — і аднаго разу раніцай, прачнуўшыся на золку, ён устаў перад сонцам і так сказаў да яго: О вялікае свяціла! У чым было б тваё шчасце, калі б не было ў цябе тых, каму ты свеціш? Дзесяць гадоў ты ўзыходзіла над маёй пячорай: ты стамілася б ад свайго святла і руху, каб не я, каб не мой арол і не мая змяя. Але кожнае раніцы мы чакалі цябе, прымалі шчодрасць тваю і мілаславілі цябе за гэта. Глянь! Я ўжо стомлены сваёю мудрасцю, як пчала занадта вялікім узяткам; і вось — мне патрэбныя рукі, каб разамкнуліся да мяне.
clomeron про Пехов: Страж [тетралогия] (Фэнтези)
13 03
Это одна из вершин творчества признанного мастера русского фэнтези. Всякие там Мартины и прости Господи Аберкромби нервно курят в углу.))) Оценка: отлично!
alexk про Блейк: Решающая улика (Классический детектив)
11 03
Ведь на обложке написано - "Николас Блейк". Нахрена писать вместо псевдонима настоящее имя автора? Надеюсь никто не догадается пойти переименовать все книги Горького в Пешкова, а Булычева в Можейко?
Sello про Голсуорси: Сага о Форсайтах. Том 2 (Классическая проза)
10 03
Конечно, такие объемные произведения вряд ли в нынешнее время востребованы - и времени, как бы ты ни читал быстро, занимает немало, и в таких масштабных текстах легко запутаться в событиях, держа их постоянно в памяти, и вообще ……… Оценка: хорошо
Прочитавшие эту книги читали: